Հայ Առաքելական եկեղեցին բժշկության բազմաթիվ հրաշքներ է գործել և գործում իր սպասավոր հոգևորականների, հավատացյալների միջոցով: Սակայն այդ մասին գրեթե չի խոսվում: Ինչո՞ւ: 

Հայ Առաքելական եկեղեցու կարգով քահանան իրեն դիմած հիվանդի վրա է դնում Խաչն ու Ավետարանը և աղոթում, որ Աստված նրան բժշկություն պարգևի։ Հիվանդը բժկվում է ոչ միայն հոգևորականի աղոթքով, այլև, որ ավելի կարևոր է, իր աղոթքով և հավատով։ Բժկվելով` նա գնում և Աստծուն փառք է տալիս Նրա անչափ ողորմածության համար։ Եկեղեցին չի պարտադրում հիվանդին իր բժշկության մասին պատմել որևէ մեկին։ Նույնիսկ հոգևորականը կարող է չիմանալ այդ մասին, քանի որ հիվանդը աղոթքից հետո գնում է և կարող է չվերադառնալ և չպատմել իր բժշկվելու մասին։ Այսպես Եկեղեցին գործադրում է Տիրոջ պատվիրանը. «Սովորեք ինձնից, որովհետև հեզ եմ ու սրտով խոնարհ» (Մատթ 11.29) և «Անպիտան ծառաներ ենք. ինչ որ պարտավոր էինք անել, այն արեցինք» (Ղուկ 17.10):

Օրհնությամբ՝ Տ. Սմբատ քահանա Սարգսյան