Վերջին դատաստանը միայն հոգևոր դատաստան պետք է լինի, թե նաև՝ մարմնավոր: 

Վերջին դատաստանը պետք է լինի թե՛ մարմնավոր, թե՛ հոգևոր: Հովհաննեսի ավետարանի առաջին գլխի առաջին համարում Քրիստոսի համար գործածված «խոսք» բառը, ցույց է տալիս, որ Քրիստոս հոգի էր նախքան Մարիամից ծնվելը: Նա մարմին առավ ու դարձավ մարդ, որպեսզի քավի մարդկանց թե՛ մարմնով, թե՛ հոգով գործած մեղքերը:

Պողոս առաքյալն ասում է. «Եթե ձեր մեջ բնակվում է Աստծո հոգին, Աստված, Ով հարություն տվեց Հիսուս Քրիստոսին մեռելներից, ապա և Իր հոգու միջոցով, կկենդանացնի ձեր մահկանացու մարմինները, ձեր մեջ բնակվող Իր Հոգով» (Հռոմ. 8.11): Առաքյալն հստակորեն խոսում է մարմինների վերակենդանացման մասին: Եթե վերջին դատաստանը պետք է միայն հոգևոր դատաստան լինի, ապա ինչո՞ւ Աստծո Հոգին մեր մարմինները պետք է վերակենդանացնի: Առաքյալը լիարժեք խոսում է մարմնավոր հարության և հարուցյալ մարմնի տեսակի մասին (տես՝ Ա Կորնթ. 15.35-50): Առաքյալը մարմինը կոչում է Սուրբ Հոգու տաճար (տես՝ Ա Կորնթ. 6.19): Աստծո տաճարի՝ մարմնի նկատմամբ անգութ եղողը, հաշիվ պետք է տա Քրիստոսի տաճարի, այսինքն՝ մարմնի համար: Այն բացահայտ պարզում է, որ «Բոլորս էլ Քրիստոսի ատյանի դիմաց պիտի ներկայանանք, որպեսզի յուրաքանչյուրն ստանա, ինչ որ արել է ավելի առաջ իր մարմնով թե բարի, թե չար» (Բ Կորնթ. 5.10): Զարեհ Արք. Ազնավուրյանն այս մասին ասում է. «Ինչպես որ մարդ միայն հոգով չէ որ գործում է, այլ՝ հոգով ու մարմնով, նույնպես էլ պետք է ընդունի իր գործերի հատուցումը՝ բարի, թե չար, հոգով ու մարմնով միասնաբար: Մարմինն Աստծո ստեղծագործության անբաժան մասն է, և մեր փրկությունը միայն մարմնով ամբողջական կլինի: Փրկություն չկա, առանց մարմնի և այս աշխարհի վրա սկսած փրկությունն իր լրումին կհասնի՝ ամբողջ ստեղծագործության ազատագրումով, որն իր մեջ կառնի նաև մարմնի փրկությունը» (տե՛ս՝ Հռոմ. 8.18-24):

Օրհնությամբ՝ Տ. Վաղինակ վարդապետ Մելոյան