Սուրբ Մկրտության արարողությանը, ջրով լվացմանը հաջորդում է Դրոշմի խորհուրդը: Այն Սուրբ Մկրտության անբաժան մասն է և Հայոց Եկեղեցում միշտ կատարվել է միասին: 

Աղոթքից հետո հոգևորականը մյուռոնով օծում է քրիստոնյայի մարմնի ինը մասերը՝ ճակատը, աչքերը, ականջները, քիթը, բերանը, ձեռքերը, սիրտը, թիկունքը և ոտքերը՝ ամեն մեկի համար ասելով հատուկ բանաձև: Այնուհետև, խաչակնքում է նրան ու ասում. «Խաղաղությո՛ւն քեզ, փրկվա՛ծդ Աստծո, խաղաղությո՛ւն քեզ, օծվա՛ծդ Աստծո»:

Շարականի երգեցողությունից և աղոթքից հետո կատարվում է երկրպագությունը. հոգևորականը մկրտվածին խորան է բարձրացնում: Ծիսական այդ քայլը խորհրդանշում է Տիրոջ երկինք բարձրանալն ու Հոր աջում նստելը: Այժմ ընդունված է խորան հանել միայն մանուկներին, իսկ չափահասի դեպքում նրան տանում են ատյան՝ Խորանի առջև: Ծիսակատարը և նոր մկրտվածը կանգնում են միասին և հոգևորականն ասում է. 

«(մկրտվողի անունը) Քրիստոսի այս ծառան, երախայությունից Մկրտության, Մկրտությունից երկրպագության գալով՝ երկրպագում է այս Սուրբ Սեղանին, երկրպագում է այս Սուրբ Խորանին, երկրպագում է այս Սուրբ Ավազանին, որ անօրենությունը վրայից հանեց և աստվածագիտության լույսը հագավ»:

Ամեն անգամ «երկրպագում է» ասելիս, քահանան և նոր մկրտված անձը խոնարհվում են՝ նախ Սուրբ Սեղանին, հետո Սուրբ Խորանին և Սուրբ Ավազանին:

Երկրպագությունից հետո քահանան առաջին անգամ Սուրբ Հաղորդություն է տալիս մկրտվածին, ինչը խորհրդանշում է տվյալ անձի ամբողջական անդամակցությունը Քրիստոսի Եկեղեցուն: Սուրբ Հաղորդության կարևորությունը հաշվի առնելով՝ (տես՝ Սուրբ Հաղորդություն. երկյուղով և հավատով առա՛ջ եկեք) լավ կլինի, որ չափահաս մկրտվողը պատրաստվի՝ պահեցողությամբ:

Հոգևորականն օրհնում է նարոտով խաչը, որը կնքահայրը կախում է մկրտվածի պարանոցին: Խաչ կրելն ունի Քրիստոսին խաչակից լինելու և Նրա հետ թագավորելու խորհուրդը: Սովորաբար նարոտով խաչը երեք օր կրելուց հետո՝ այն փոխարինում են շղթայով, սակայն ընդունելի է նաև շարունակել կրել նարոտով:

Մկրտության ծեսն ավարտվում է «Պահպանիչ»-ով և Տերունական աղոթքով:

Պատրաստեց Անի Ավագյանը

Օգտագործված գրականություն՝ Զաքարիա ծայրագույն վարդապետ Բաղումյան, «Ինչպե՞ս պատրաստվել Սուրբ Մկրտությանը»:

Նախորդիվ՝ Մկրտություն, մաս 1-ին