Հովնան Մարգարեի հիշատակության օրն է
Աստվածաշնչի 12 փոքր մարգարեներից Հովնան Մարգարեի հիշատակության օրը Հայ Առաքելական եկեղեցում մշտապես նշվում է առաջավորաց պահքի շրջանում՝ որպես խորհուրդ այն բանի, որ ճշմարիտ ապաշխարությամբ կարելի է արժանանալ Աստծո հաճությանն ու ողորմածությանը: Այսպես է, քանի որ ամբողջ Նինվե քաղաքը, ունկնդիր լինելով Հովնանի մարգարեությանը, ապաշխարեց, պահք պահեց՝ այդպիսով փրկելով քաղաքը վերահաս կործանումից:
Ապաշխարությունը կարևոր է յուրաքանչյուր քրիստոնյայի կյանքում: Այն մի շրջան է, որը չունի ավարտ: Այսինքն՝ ապաշխարության մասին չի կարեի խոսել անցյալով, գոյությունի չունի հասկացությունը, թե «այդ մեղքի համար ես արդեն ապաշխարել եմ»: Մարդն ապաշխարում է անընդհատ, և ամեն անգամ առաջանում է անհրաժեշտությունն ապաշխարության: Անգամ ապաշխարում ենք մեր չգիտակցված մեղքերի համար:
Միաժամանակ, որքան էլ որ ապաշխարության շրջանով անցնում ենք՝ տարբեր մեղքեր գործած լինելով, միևնույն է, այդ շրջանը մնում է անփոփոխ: Ճանապարհը նույնն է, փոփոխվում է միայն պատճառը՝ մեղքի տեսակը:
Պահքը և ապաշխարությունը լրացնում են միմյանց: Հնարավոր չէ պահք պահել՝ առանց ապաշխարության, և ապաշխարությունն էլ առանց պահքի ամբողջական չէ: Այսպիսով՝ մշտապես այդ երկուսը դրվում են իրար կողքի, և պատահական չէ, որ մարգարեի հիշատակության օրը նշվում է առաջավորաց պահքի շրջանում:
Հին Կտակարանում տեղ գտած Հովնանի գրքում առանձնացված է Հովնանի աղոթքը, որով նա դիմում է Տիրոջը՝ փրկության համար:
«Իմ նեղության մեջ ես աղոթեցի իմ Տեր Աստծուն,
և նա լսեց իմ աղաչանքը դժոխքի խորքից:
Տե՛ր, լսի՛ր իմ ձայնը:
Ինձ գցեցիր ծովի խորքերը,
և ջրի հոսանքները պաշարեցին ինձ:
Քո կոհակներն ու ալիքները թափվեցին ինձ վրա,
և ես մտածեցի, թե մերժվել եմ քո ներկայությունից.
արդյոք նորից պիտի տեսնե՞մ քո սուրբ տաճարը:
Ջրերը թափվեցին ինձ վրա շունչս կտրելու աստիճան:
Խորունկ անդունդներ պաշարեցին ինձ:
Գլուխս մտավ լեռների փապարների մեջ,
իջա մի երկիր, որի նիգերը փակ են հավիտյան:
Ես կփրկվեմ ապականությունից:
Երբ հոգիս տկարացավ,
քե՛զ դիմեցի, Տե՛ր իմ Աստված.
մտաբերեցի Տիրոջը,
և թող իմ աղոթքները հասնեն քո սուրբ տաճարը:
Նրանք, որ ունայն ու սուտ աստվածներ էին պաշտում,
թողեցին իրենց երկյուղածությունը:
Իսկ ես օրհնության և խոստովանանքի ձայնով
քեզ պիտի մատուցեմ այն զոհը, որ ուխտեցի,
և կարժանանամ Տիրոջ փրկության» (Հովնան 2:3-10):