Աստվա՛ծ իմ Հիսուս… ի՞նչ փառահեղ է  ծագում լույսդ  աշխարհի չորս ծագերի վրա:  Այն իր արտահայտչաձևերի  բազմազանության մեջ  այնպե՛ս գեղեցիկ է դրսևորվում հոսող գետի ջրապտույտներում, ծաղկազարդ հովիտների  հրաշք գույների մեջ, ամպերի անդադար ձևափոխումների  կախարդիչ ցուցահանդեսում:

 

Ակամայից հիշում եմ Պողոս  առաքյալի «Ինձ համար կյանքը Քրիստոս է» (Փիլիպեցիս 1.21) խոսքերը, և աշխարհի  թվացյալ ստվերները  Քրիստոս Աստծո Շնորհի համադրությամբ  լուսե  հանդերձ են հագնում, իսկ երբ համարձակվում  եմ մի քայլ առաջ նայել, նկատում եմ Աստծո դրախտում հավիտենական կյանքի պարգևը. «Այս է հավիտենական կյանքը, որ ճանաչեն Քեզ` ճշմարիտ Աստծուն և Հիսուս Քրիստոսին, ում դու ուղարկեցիր» (Հովհաննես 17.3) և լցվում եմ հարսանեկան հանդեսի պատրաստվող մարդու բերկրանքով:

 

Այս բոլոր գեղեցկությունների պսակը սրբությունն է: Որչափ մերձենում ես Սրբարարին, նույն չափով ավելանում է աստվածային  լույսը  քեզ վրա և դարձնում ամենքից  սիրելի այնպես, ինչպես մոր հետ  բակում իր զվարճալի  խաղերով հրճվող մանուկը:  Նա ամեն ինչ զննում է, ամեն բանով հիանում: Նրա համար ամեն ինչ հեքիաթ է, հրաշք: Մի փոքր  հեռվում աստիճաններ է նկատում, իր ճոճվող, ծիծաղաշարժ քայլերով մոտենում, փորձում բարձրանալ: Ոտքն աստիճանի բարձրությանը չի հասնում: Մայրը թիկունքից փորձում է  օգնել, փոքրիկին դա դուր չի գալիս:

 

-Ա՛, մա՛-մա՛…,-  թաթիկով մոր ձեռքը հեռացնող շարժում է կատարում:

 

Մայրը հետ  է կանգնում: Մանչուկը ծնկով հենվում է աստիճանին, տնքտնքալով մարմինը վեր ձգում,  տատանվելով-տմբտմբալով կանգնում, շրջվում դեպի  մայրն ու բամբակ թաթիկներով ծափ զարկում, ծիծաղում զանգակ ծիծաղով: Մայրը որդուն նույն հրճվալից ծափ ու ծիծաղով է արձագանքում, փորձում համապատասխան  մեջբերում հիշել Աստծո խոսքից:

 

-Բալե՜ս, հիմա մամայի հետ  ասա. «Բարձրադրիր ինձ վեմից և այժմ էլ  բարձրացրու…» (Սաղմոս 27.6)

 

-Մամա՜, բարձրացրո՛ւ,- փոքրիկ հրաշքը սաղմոսի տողը կրճատում է  ու երկու ձեռքով մորը ձգվում:

 

Մարդն առաջին քայլերից կյանքի հմայքն ու գեղեցկության խորհուրդն է փնտրում:  Այն ամեն ինչից առավել մոր ու մանկան քնքուշ սիրո մեջ է բացահայտվում: «Նրանց  հրեշտակները երկնքում մշտապես են տեսնում իմ հոր երեսը…» (Մատթեոս 18.10):

 

Ակնհայտ է՝ մոր և մանկան վրա Աստծո Երեսի լույսն է շողարձակում: Մայրը մանկանը գիրկն է առնում: Տեսարանը  հետզհետե վերափոխվում է, մեր Մայր Եկեղեցու Խորանի պատկերին համահունչ է դառնում:

 

«Աստված Սեր է, նա, ով սիրո մեջ է բնակվում, Աստծո մեջ է բնակվում» (Ա Հովհաննես 4.16):

 

Որչա՛փ վեհ է և սրբարար… Մանուկն իր Մոր գրկում: Միտքս թևածում է, Աստծո տուն մտնում, կանգնում Խորանի առջև: Հայացքս  երկյուղով փարվում է Մանուկ Հիսուսի, Տիրամոր Կենաց պատկերներին: Մանուկ Արքայի հայացքն ինձ գրկում է, մեղմաժպիտ օրհնում:

 

Որչափ հրաշալի  են Շնորհի օրհնությունները կյանքում: Դրանք հոգևոր  աստիճաններով վերելքի խորհրդավոր անկյունաքարերն են: 

 

Ես խոնարհ երկրպագում եմ:

 

-«Տե՛ր, եթե բերանս բացես, շուրթերս կերգեն քո օրհնությունները» (Սաղմոս 51.15):

 

Խորանի Մոր և Մանկան  պատկերի խորհուրդը Աստծո սիրո ամենաջերմ դրսևորումն է:

 

Այս խաղաղությունն Իմ Որդին պարգևեց աշխարհին: Օրհնում է  ամենքի Մայր Մարիամը: Աստծո հանդեպ իմ Սերը  նրան երկնքից իջեցրեց:

 

Երեմիա մարգարեն օրհնությամբ է ձայնակցում շնորհների Թագուհուն.

 

-«Աստված երկրի  վրա նոր բան ստեղծեց: Կին մարդը պիտի փրկի այր մարդուն» (Երեմիա 31.22):

 

Մոր և Մանկան հայացքների օրհնության ալիքները եկեղեցին լույսով օրհնեցին: Անհնարինության չափ դժվար է աներեր կանգնել Տեր Հիսուսի և Մայր Մարիամի ծով հայացքների  առջև: Միտքս սկսում է տագնապով երկրպագության  բառեր փնտրել Խորանի աստվածային  խորհուրդին արձագանքելու համար…

 

Հիշում եմ սուրբ Հակոբ Մծբնեցի Հայրապետի օրհնությունը.

 

-«Սրտի սրբությունն ու հստակված մտքին խառնված լռությունն առավել է մեկի բարձրաձայն աղաղակից»:

 

Սուրբ Հայրապետի բարեխոսության պատմուճանը գցում եմ վրաս ու լռում: Լռում  մեկ րոպե, երկու, երեք… Միտքս փորձում է հասկանալ` ինչ է սրտի սրբությունը, հստակված մտքի լռությունը: Որոշ  ժամանակ լռելուց հետո սիրտս երգով է լցվում Հիսուսի հանդեպ, Ով անհասանելի անհուններից ժպտում է ինձ: Ես  հրճվանքով միանում եմ սրտիս երգին:

 

-Օրհնեցե՛ք Աստծուն Իր սրբարանում: Հետո նորից լռում, երկար լռում: Լռության անսահմանության մեջ հոգիս սկսում է զորությամբ օրհնել… Ալելույա՛… Ես հասկանում եմ, որ դրանք Հիսուսի սրտի օրհնության ալիքներն են երկնքի անհուններից արձագանքում սրտիս մեջ: Ալելույա՛…

 

Ալելույա՛… Եվ խաղաղություն ծովի անսահմանության չափ: Լռությունը հստակ է դառնում, սրբացվում  է, ավելանում է մարմնիս թեթևությունը:

 

Ալելույա՛… այս անգամ՝ երգելու նման: Հոգուս խայտանքին մի պահ տեղ եմ  տալիս, շշնջում.

 

-Հիսու՛ս…

 

Արամայիս ՇԻՄԱԼՅԱՆ