«Շողակն Արարատյան» ամսաթերթի զրուցակիցը գրող Արմինե Սարգսյանն է:

-Գրականության Ձեր ընկալումը…

-Գրականությունը, ինչպես  արվեստի մյուս ճյուղերը՝ մասնավորապես նկարչությունը և երաժշտությունը, ընկալում եմ իմ ողջ զգայարաններով՝  ստանալով յուրահատուկ էներգետիկա։  Առայժմ  միայն  գրականության մեջ եմ զգում ինձ, քանզի մանկուց  սերտ կապ եմ ունեցել  գրքերի  բազմագույն աշխարհի  հետ և յուրահատուկ կերպով ներքուստ ընկալել եմ պոեզիան... Գրականությունը  լեզվի, զգայական ներաշխարհի, հոգեբանության և փիլիսոփայության խիտ գույների հստակ վերարտադրումն է, որն իր  ուրույն  դերն ունի մարդկային գաղափարական վերաիմաստավորման գործընթացում։ Խոնարհումս մորս հիշատակին, ով մեծ դեր է ունեցել գրքերի հետ իմ առաջին ծանոթության հարցում։

-Ինչպիսի՞ ընթերցող է Արմինե Սարգսյանը: Հատկապես ի՞նչ եք նախընտրում կարդալ վերջին ժամանակներում:

-Մենք  չենք ընտրում  միայն  մեր  ծնողներին, ընկերները և մնացած ամեն բան մեր ընտրության հարցն է... Գրքերն էլ մեր ընկերներն են, և ընտրության հարցում շատ զգույշ եմ ու խորաթափանց, քանի որ սխալ գիրքը կարող է ավելորդ ժամանակ խլել՝ տալով միայն դատարկության  զգացում, ուստի շուտ կլանվող և մի շնչով ընթերցող չեմ... Ընթերցողի և հեղինակի միջև պիտի լինի ներդաշնակություն։

-Կյանքի լույսն ու ստվերը…

-Կյանքի լույսն ու ստվերը, ինչպես ծնունդն ու մահը, ինչպես  սևն ու սպիտակը, ինչպես պայծառն ու խավարը միշտ անխուսափելի են և կերտում են կյանքի մեխանիկան։ Հարկավոր է  ներքին լույսը միշտ պահպանել, հոգու արևի շողը փայփայել, չկորցնել սեփական դեմքը, չնմանվել ուրիշներին:  Ես գիտեմ՝  դա բնորոշ է ուժեղ և համարձակ  անհատներին, ու նրանք երբեք ստվերում չեն մնում. այդ իրենք են ընտրում՝ երբ և որքան պետք է լուսավորել...

Ընդհուպ ստվերի  մեջ կա լույս, միայն պետք է ունակ լինել այն տեսնելու, խավարից  արևածագեր  ծնելու  և սևից գույներ  ստանալու։

-Ինչպիսի՞ն են հայրենիքի գույները հեռվից…

-Ամեն մի տարիքում  հայրենիքի գույներն  այլ են... Մանկությունս  մեծամասամբ  անց եմ կացրել հորս  ծննդավայր Թբիլիսիում, որտեղից  Երևանս վառ ծիրանագույն էր ու  կանչում էր մի ջերմ նվագով։

Հիմա հասուն և կայացած կին լինելով` տեսնում եմ  հայրենիքս մոխրագույնի  մեջ, նայում եմ առանց վարդագույն ակնոցների (դրանց  կրողը երբեք չեմ եղել)։ Անշուշտ,  մարդ ցանկանում է  իր հայրենիքը հնարավորինս տեսնել  պայծառ, ամուր, հզոր։ Սակայն  այն ողբերգությունը, ինչ տեղի ունեցավ անցյալ տարի, կրկին բացեց  հայի կիսափակ  վերքերը...

-Կարոտը…

-Կարոտը տարբերվում է բոլոր զգացումներից, իսկ իր տարրերով շատ խորքային է և ինքնատիպ։ Կարոտը հայրենիքի, քաղաքի, տան, անցյալի, ծնողի հանդեպ, կարոտը  երեխայի  հանդեպ, ամեն մեկն առանձին ձևաչափով  մի աշխարհ է և պահանջում է  իմաստություն ու էմոցիոնալ դաշտը կառավարելու արվեստ։ Ես ծանոթ եմ կարոտի բոլոր  ձեռագրերին,  կարոտի բոլոր ճամփաներով  անցել եմ...

Կարոտը  մի զգացողություն է, ուր մարդը` անկախ ուժեղ լինելու չափից, կարող է  նույնիսկ սայթաքել։

-Ի վերջո, ի՞նչ գույն ունի երջանկությունը:

-Ինձ համար  երջանկությունը  օվկիանի   ծովափրփուր  լազուրից մինչև  ալպիան  լեռների  ճերմակագույն  շղթան է՝ ամփոփված  մանկան առողջ  ճիչով, տան խարույկի ջերմությամբ, անկեղծ ժպիտով, ազնիվ  ընկերներով, սիրած աշխատանքով և խաղաղ  հայրենիքով։

Երջանկությունը  գույն ունի՝ գիտեմ,

Բույր  ունի ընդհուպ,

Դեմք ունի  չքնաղ`

Մանկան աչքերով։

-Ի՞նչ կմաղթեք մեր ընթերցողներին:

-Եղե՛ք  Աստծուն  մոտ, հաճախ նայե՛ք վերև. երկնքում  կան շատ  պատասխաններ…

Ընդհուպ  ամենածանր  պահերին  չկորցնեք  Տիրոջ  հանդեպ  Սերը, Հույսը, Հավատը։

Որքան  էլ  կյանքը  ապտակի,  ծնկի բերի, չմնաք  ծնկած, միշտ  կարելի է  ոտքի կանգնել և քայլել առաջ...

Պատրաստեց

Սիրանուշ ՓԱՐՍԱԴԱՆՅԱՆԸ