Ժամանակն իր վրա փոշի հավաքելու շատ վատ սովորություն ունի։ Քեզ թվում է, որ ժամանակն անցնում է ու մնում հետևում։ Բայց արի ու տես, որ այդպես չէ, արի ու տես, որ ամեն ինչ ուղղակի մեր մասն է դառնում։ Ու պատահական չէ, չէ՞, որ մեկ-մեկ ուզում ենք խոսել ու պատմել։ Պատմել մեր բոլոր դատարկ ու չդատարկ դարակների մասին, դարակներ, որտեղ պահում ենք մեր նվիրական ու չնվիրական հիշողությունները, հետո՞ ինչ, որ փոշու շերտը հաստ է։ Մերն է, չէ՞, կա՛։

Երբ թափ տաս փոշին, տեսածիցդ ու զգացածիցդ հա՛մ տխրելու ես, հա՛մ ժպտալու ես, հա՛մ ափսոսալու ես… Մի ժամանակ՝ այն շա՛տ հեռու ժամանակներում, Ձմեռ պապիին ամեն տարի նամակներ էի գրում։ Չէ՛, այնպես չէ, թե հետո դարդարեցի գրել, ուղղակի․․․ Լավ, նորից գրեմ նրան ու ասեմ․ «Սիրելի՛ Ձմեռ պապ, ինչ դադարել ես ինձ նվերներ բերել, վերջին տարիներին իմ՝ քեզ ուղղված նամակներն էլ միշտ նույնն են... Եվ հիմա, որ նորից քեզ գրում եմ, գիտե՞ս, գոնե պատկերացնո՞ւմ ես, թե ինչ ահռելի փոշի եմ թափ տվել ժամանակի վրայից, որ ներսումս մի բան արթնանար, նորից «զգացնել» տար քեզ իմ ակնկալիքները, որ նորից կարողանայի զգացածս բառերի վերածել։ Ճիշտն ասած, չգիտեի՝ ինչպես սկսել նամակս։ Ի վերջո, քեզ գրում է մեծ աղջիկ, ու նրա գրելը քեզ նույնիսկ ծիծաղելի կթվա։ Իսկ հիշո՞ւմ ես, թե քեզ առաջ երբ էի նամակ գրում։ Չե՞ս հիշում։ Իհարկե, չես հիշի։ Լա՛վ, ես ասեմ՝ հոկտեմբերին։ Ու հիմա, թեև մի քիչ ուշացել եմ, բայց արի պատկերացնենք՝ իբր էլի հոկտեմբեր ամիսն է․․․ Ուստի սկսեմ նոր նախաբանից․

«Սիրելի՛ Ձմեռ պապ,

Ինչպես անցած տարիներին, ես մի քիչ շտապել եմ ու հիմա եմ գրում իմ նամակը։ Եվ դա այն դեպքում, երբ նույնիսկ դեկտեմբեր ամիսը չի եկել։ Բայց մի՞թե դա նշանակություն ունի։ Առանձնապես շատ բան չեմ ուզում, առանձնապես շատ բան չեմ էլ գրելու։ Մի երկու խոսք ընդամենը։ Հիշո՞ւմ ես՝ երբ քեզ առաջ նամակներ էի գրում՝ երկա՛ր, երկա՛ր էջերով․․․ Իսկ հիմա մի էջ հազիվ գրեմ։ Քի՞չ երազանքներ ունեմ։ Բնա՛վ։ Ուղղակի հիմա գիտեմ, որ նամակս չես կարդալու։ Իսկ առաջ կարդո՞ւմ էիր։ Չէ՛, չէիր կարդում, բայց դա իր դրական կողմն ուներ։ Կարևորը ես, ես էի հավատում, որ դու կարդում ես իմ նամակները։ Ավելին՝ վստահ էի, որ կարևորություն ես տալիս յուրաքանչյուր երեխայի, և համոզված էի, որ քեզ համար ես յուրահատուկ, առանձնահատուկ երեխա եմ։ Ո՛նց էի սխալվում։ Ես ընդամենը քեզ նամակ գրող հազարավոր երեխաներից մեկն էի, թվերի մեջ մի թիվ։

90-ականներին (փոքր աղջիկ էի), երբ տոնածառ գնելն այնքան էլ հասանելի չէր (չկար, այն էլ՝ մեր փոքրիկ

քաղաքում), մարդիկ հիմնականում (մեծ դժվարությամբ) անտառից էին եղևնի բերում։ Հիշում եմ՝ մի տարի հայրս շատ անհաջող եղևնի էր բերել։ Հեչ եղևնու նման չէր՝ ճյուղերը աղքատիկ, անշուք ու փոքր։ Շատ խաղալիք էլ չունեինք։ Մայրս էլ (մեզ ուրախացնելու համար) թղթից, նույնիսկ ալյումինի լարերից խաղալիքներ, անգամ թագ էր պատրաստում (ծռմռված ալյումինի լարի վրա շղթա էր անցկացնում), ամանորյա նկարներ նկարում ու փակցնում պատերին․․․ Այդ ամեն ինչն այնքան հավես էինք կազմակերպում, որ մենք գիտեինք, թե այդպես էլ Նոր տարին պետք է լիներ՝ անշուք եղևնով, մեր ձեռքով պատրաստված խաղալիքներով․․․

Տարիներ են անցել, ամեն ինչ փոխվել է՝ գեղեցիկ տոնածառ (արդեն արհեստական), լույսեր, գույնզգույն խաղալիքներ, բայց «ամանորյա հրաշքը» մի տեսակ վերացել է։ Իսկ ես նորից ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ Ամանորը «ընկալել» այնպես, ինչպես շատ տարիներ առաջ, բայց մանկությունը հետ չես բերի, ու կներես, Ձմե՛ռ պապ, քեզ էլ հո՞ նորից չեմ հավատալու։ Իսկ Նոր տարին էլ, կարելի է ասել, նույնիսկ մի քիչ տխրեցնում է։ Ամանորն արդեն մի տեսակ «նույնն է» թվում․․․ Նույն Նոր տարին, հետո նույն ձանձրալի (հյուրախառն) օրերը, և այդ ամեն ինչից հետո՝ սա էր , հա՞․․․ Ու ձգվում են նույն 12 ամիսները՝ հիասթափություն, հուսահատություն, մեկ-մեկ լավ պահեր, նույնիսկ հույս․․․ Եվ նորից գալիս է Նոր տարին․․․ Նորից հավատ՝ լավ կլինի․․․ Իսկ արդյունքում մնում է միայն դատարկությունը։ Եվ ես մեր հին, անշուք, առանց լույսերի եղևնին, թղթից ու ալյումինի լարերից պատրաստված խաղալիքներն եմ ուզում։ Կարծես դրանով ուզում եմ նաև քեզ վերադարձնել։

Բայց  այնպես չէ, թե դու չկաս։ Չէ՜, կաս, քո չգոյության մեջ, այնուամենայնիվ,  գոյություն ունես։ Մարդիկ իրենց երևակայությամբ կյանք են տվել քեզ, Ձմե՛ռ պապ։ Մարդիկ հավատում են, որ Նոր տարվա հետ մի բան փոխվելու է դեպի լավը, որ վերջապես իրականանալու է այն, ինչը դեռ չի իրականացել։ Ճիշտ է, երբեմն, երբ սկսում ես մտածել, թվում է, թե Նոր տարին կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, տարեթվի փոփոխությունը 12 ամիսներին հաջորդող «սովորական օր» է, «օր», որը առաջ ընթացող կյանքի մեջ այդ ընթացքի շարունակությունն է, սակայն պետք է, որ մենք դրան այսքան մեծ կարևորություն տանք։ Մեր կյանքի ընթացքին էլ է երևի «դասամիջոց» անհրաժեշտ։

Ի՞նչ եմ ես ուզում։ Է՛հ, կարևոր չէ։ Միայն ուզում եմ, որ դու այս կեղտոտ, զզվելի, անարդար աշխարհում միշտ քո չգոյությամբ գոյություն ունենաս, որ մարդկանց կյանքի սպասելիք «դասամիջոցը» վերածես մեծ հույսի, որ նրանք քո միջոցով և նոր տարեթվի հետ հավատան, որ իրենց մոտ ամեն ինչ ստացվելու է։

Հ․Գ․ Ի՛նչ լավ կլիներ, Ձմեռ պապ, որ իրականության մեջ գոյություն ունենայիր: Ունե՛ս»։