Տատիկս ինձ դեռ մանկուց ասեղնագործություն էր սովորեցնում: Վստահ էր, որ դրանով ամենալավը կպատկերացնեմ՝ ինչ է կյանքը ու ինչերի կարող եմ հասնել:
 

Միշտ կրկնում էր, թե ինչպես ճիշտ պահեմ ասեղը իմ ձեռքում, ասում էր՝ սա միջոց է, որը միշտ տրվելու է ինձ կյանքում, այլ հարց է, թե ինչպես այն կօգտագործեմ:
 

Երբ ինչ-որ բան թերի կամ ծուռ էր ստացվում, քաջալերում էր ասելով՝ սա քո կյանքի կտավն է, որի մեջ ամեն ինչ իդեալական լինել չի կարող, պետք է անգամ սխալվել՝ հետագայում դրանք շտկելու ակնկալիքով:
 

Նա ինձ համար պարբերաբար գնում էր գույնզգույն թելեր և պարտադրում, որ միշտ օգտագործեմ բոլորը՝ ընդհուպ մինչև սև գույնը: Կյանքը հեքիաթային գույներով կառուցել չես կարող, կլինեն դեպքեր, որ կյանքիդ ճանապարհին խոչընդոտներ կհանդիպեն, որոնք քեզ կթվան անլուծելի և դու կխճճվես, ինչպես դա բնորոշ է թելերին:
 

Նա ամենից առաջ համոզվում էր՝ արդյոք ամուր եմ կտորն անցկացրել և ամրացրել օղակը: Ասում էր՝ ցանկացած գործ սկսելուց առաջ պետք է վստահ լինես, թե ինչի համար ես սկսում և ինչ ես ցանկանում վերջնարդյունքում տեսնել, ինչպես և ասեղնագործելու մեջ է:
 

Իսկ վերջում նա ինձ հետ հավասար խնամքով հավաքում էր բոլոր պարագաները, ասեղները զգուշությամբ խրում դրանց համար նախատեսված փոքրիկ բարձիկի վրա և ասում՝ կյանքում մարդ պետք է հետևողական և ուշադիր լինի այն ամենի նկատմամբ, ինչ տալիս ու ընձեռում է կյանքը: Բոլոր այն հնարավորությունները, որոնցից երբևէ կօգտվես կյանքդ ավելի բարելավելու համար, չմոռանաս նորից հավաքել դրանք և տեղավորել դարակում: Հիշիր, որ այս ամենով դեռ քո փոքրիկներն էլ պիտի ասեղնագործեն իրենց կյանքը:

 

Լիլիանա Օսիպյան