Հաճախ ընկնելով մարդկային պարզ տրամաբանության մեջ՝  հարցնում ենք ինքներս մեզ՝ ինչո՞ւ պիտի սիրեմ մեկին, ով իմ հանդեպ չարիք է գործում: Անշուշտ, խոսքը պատերազմներում զիջող, խաղաղություն քարոզող համարվելու մասին չէ: Խոսքը խեղճության մասին չէ, այլ չչարանալու և չարություն տարածողի կարգավիճակում չհայտնվելու: Այսպիսով՝ փնտրում ենք մեր հարցի պատասխանը. «ինչո՞ւ ես էլ չապտակեմ, երբ ապտակում են ինձ, ինչո՞ւ սիրեմ իմ թշնամիներին»:

Միակ պարզ պատասխանը այս պարզ հարցին կարող է լինել այն, որ այդպես է պատվիրում մեզ Քրիստոս: Նա եկավ՝ լրացնելու մինչ այդ մեր պատկերացումները մարդկային ամեն հարաբերության մասին, և այս մեկի մասին էլ պատգամեց. «Լսել եք արդարև, թե ինչ ասվեց. «Պիտի սիրես ընկերոջդ և պիտի ատես քո թշնամուն»: Իսկ ես ձեզ ասում եմ. սիրեցե՛ք ձեր թշնամիներին, օրհնեցե՛ք ձեզ անիծողներին, բարությո՛ւն արեք ձեզ ատողներին և աղոթեցե՛ք նրանց համար, որ չարչարում են ձեզ և հալածում, որպեսզի որդիները լինեք ձեր Հոր, որ երկնքում է. քանի որ նա իր արեգակը ծագեցնում է չարերի և բարիների վրա և անձրև է թափում արդարների և մեղավորների վրա» (Մատթ. 5:43-45): 

Թշնամուն սիրելու այս պատգամը միջազգային հարաբերություններին չի վերաբերում, այլ պարզ մարդկային հարաբերություններին: Եթե սիրում ես քո երեխային կամ եղբորը, բնական է, այլ կերպ չի կարող լինել, այս դեպքում առաջնորդում է սիրտդ: Իսկ սիրել մեկին, ով քեզ համար հաճելի չէ և հակառակը, ենթադրում է կամքի դրսևորում: Պարզ մարդկային հարաբերությունների մեջ կարևոր է չարիքի դեմ պայքարը՝ հանուն բարու հաղթանակի. այս դեպքում է ամուր լինում ընտանիքը, ընկերային, հասարակական ու ազգային կյանքը: 

Բարին գործելով չարիքը հաղթելը նույնն է, երբ բժիշկը հիվանդությունը բուժում է ոչ թե նույն բակտերիայի ավելացմամբ, այլ դրա հակամարմնի ներարկմամբ: Այսպես պիտի վարվենք նաև մենք, երբ հանդիպում ենք մեկին, ով «վարակված է» չարիքով: Պիտի բուժենք նրա հիվանդությունը՝ օգտագործելով ամենաարդյունավետ դեղամիջոցը՝ մեր բարությունը: Հակառակ դեպքում՝ ինքներս էլ կվարակվենք նրանից չարությամբ, կդառնանք չարիք տարածողներ: 

Մեր բարությունը պիտի չճանաչի սահմաններ, այն պիտի փորձի տարածվել ամենքի վրա, ինչպես Աստված է բոլորին մոտենում հավասարի պես՝ թե՛ բարիներին փորձություններ տալով, թե՛ բարին գործելով չարերի հանդեպ: Այս կերպով է, որ Տերը տալիս է հնարավորությունը՝ չարերին՝ դարձի գալու և բարիներին՝ փորձվելու:

«Եթե սիրեք միայն նրանց, որոնք ձեզ սիրում են, ձեր վարձն ի՞նչ է. չէ՞ որ մաքսավորներն էլ նույնն են անում: Եվ եթե միայն ձեր բարեկամներին ողջույն տաք, ի՞նչ ավելի բան եք անում. չէ՞ որ մաքսավորներն ու մեղավորները նույնն են անում: Արդ, կատարյա՛լ եղեք դուք, ինչպես որ ձեր երկնավոր Հայրն է կատարյալ» (Մատթ. 5 46-48),- այսպես է պատգամում մեզ Քրիստոս: 

Ինչի՞ է նմանվում մեր կյանքը, երբ չարիքին պատասխանում ենք չարությամբ, իսկ բարությանը՝ բարությամբ: Ի՞նչ ենք ցանկանում մենք փոխել աշխարհում, և ի՞նչ է դա, եթե ոչ պարզ մի առևտուր մարդկանց հետ: 

Եկեք ընտրենք մեր ուղին, և թող ոչինչ չկարողանա մեզ ետ պահել մեր գլխավոր նպատակից՝ սիրուց և բարությունից: Այդկերպ է, որ պիտի  մոտենանք երկնավոր Հորը, ինչպես նաև ներդաշնակ լինենք ինքներս մեզ հետ. չէ՞ որ բոլորն են ձգտում ապրել աստվածահաճո կյանքով՝ թողնելով միայն դրական հետքեր: