Տրվելով երկրային կյանքի գայթակղություններին՝ մեզնից շատերը սկսում են կախում ունենալ նյութական արժեքներից՝ կարծելով, թե դրանք իսկապես կարևոր  են։ Անշուշտ, բնական է, որ մարդն ունի նյութական կարիքներ՝ սնվել, գլխին տանիք ունենալ և այլն, սակայն որքան շատ ենք սկսում ուշադրություն դարձնել մեր նյութական կարիքներին, ավելի ենք կենտրոնանում միայն ֆիզիկականի, նյութականի վրա՝ հեռանալով հոգևորից։ 

Այս հեռացումը մեզ մոտեցնում է Աստվածաշնչում նշված երկու ճանապարհներից այն մեկին, որն անցնում է լայն դռնով։ Մինչդեռ նեղ դուռն է, որ տանելու է Երկնային արքայության․ «Մտե՛ք նեղ դռնով. Ինչքա՜ն լայն է դուռը և ընդարձակ՝ ճանապարհը, որ դեպի կորուստ է տանում, և բազմաթիվ են նրանք, որ մտնում են դրանով: Ինչքա՜ն անձուկ է դուռը և նեղ՝ ճանապարհը, որ տանում է դեպի կյանք, և սակավաթիվ են նրանք, որ գտնում են այն» (Մատթ 7։13-14)։

Նշված նեղ դռնով անցնելու համար մեզնից պահանջվում է ոչ թե մեզ հետ վերցնել որևէ նյութական արժեք, այլ ընդհակառակը՝ թողնել ամենը։ Չէ՞ որ իրական գանձերը հոգևոր են և իրականում «հարուստ» է նա, ով տիրում է հոգիներին ու սրտերին, և ոչ թե նյութական աշխարհին։ Երկնավոր Թագավորն արդյոք ունի՞ որևէ գանձ, որ նյութական է, արդյոք ձգտո՞ւմ է դրան։

Երկնային արքայության մեջ արդյոք հարստությունը չափվում է ձեռք բերած իրերի ծանրությա՞մբ, թե՞ գործած մեղքերի քանակով, զղջմամբ ու ապաշխարությամբ։ Եվ ահա այդ հարցն է, որ անհավասար է դարձնում նեղ և լայն դռնով մտնողներին։ Լայն դռնով մտնողները՝ նյութապաշտ և նյութակենտրոն, արդյո՞ք երկնայինում ևս կլինեն առաջին շարքում, ինչպես հաճախ երկրայինի դեպքում է։ Ավետարանը տալիս է այդ հարցի պատասխանը ևս․«Եվ ահա վերջիններ կան, որ առաջին կլինեն, և առաջիններ՝ որ կլինեն վերջին» (Ղուկ․ 13։30)։