Մեր կյանքում, ամեն քայլափոխի հանդիպում են մարդիկ։ Նրանցից ոմանք հավերժ մնում են մեր կյանքում՝ ավելացնելով մեր կյանքի գույները, իսկ ոմանք գալիս ու գնում են՝ կարծես երբեք էլ չեն եղել:

Փորձենք հասկանալ՝ ովքեր են գալիս մեր կյանք և ովքեր հեռանում մեզանից: Կարծում եմ՝ մեր կյանք գալիս ու մնում են նրանք, ում կարիքը ամենից շատն ենք զգում, ում ներկայությունը մեր կյանքը իսկապես լցնում է մի նոր գույնով, նրա մեկ օրվա բացակայությունից թվում է՝ թթվածինը պակասում է: Նա այն մարդն  է, ով հասկանում է քեզ անգամ առանց խոսքերի՝ պարզապես նայելով աչքերիդ: Մենք նման մարդկանց կարիքը շատ ունենք ու, բնական է, երբ գտնում ենք այդ մեկին, կամ մի քանիսին, նրանցից չբաժանվելու միտքը դառնում է գերխնդիր: Նրանց ներկայությունը որոշ չափով  փոխում է մեր աշխարհայացքը, գիտակցական մակարդակը, շրջապատի հետ փոխհարաբերությունները:

Մի փոքր խոսենք այն մարդկանց մասին, ովքեր գալիս են մեր կյանք, բայց նրանց հեռանալը կարծես այնքան էլ չի հուզում մեզ կամ  երբեմն շատ ավելի ուրախ ենք լինում, երբ նրանք հեռանում են մեզանից: Ինչու՞ է այդպես: Պատճառը շատ պարզ է․  նրանք մեր կյանքում ոչ մի գույն չեն ավելացնում, ավելին՝ երբեմն հասկանում ենք, որ նրանք գունազրկում են մեր կյանքը՝ փորձելով մեզ դարձնել նույնքան գորշ, որքան իրենք են: Ու  թերևս սա է պատճառը, որ նրանց հեռանալը  և ոչ մի հետևանք չի թողնում: Ի վերջո, մեր կյանք ոչ մեկ հենց այնպես չի գալիս ու չի գնում:

Կարծում եմ՝ յուրաքանչյուր մարդու տևական կամ ժամանակավոր ներկայությունը Աստծո կողմից ուղարկված խորհուրդ է: Երբ մեր կողքին հայտնվում է այնպիսի անձնավորություն, որի ներկայությունը իսկապես հաճելի է մեզ, այդ պահին ասում ենք՝ Աստված քեզ ուղարկեց իմ կյանք: Գիտե՞ք, ես կարծում եմ՝ եթե անգամ մեր կյանքում հայտնվում են այնպիսի մարդիկ, ովքեր միայն ցավ են բերում ու տառապանք, միևնույնն է, դա ևս Աստծո կամքն է: Շատ հաճախ հենց այդպիսի մարդկանց ու նրանց թողած ցավի շնորհիվ  է, որ մենք դառնում ենք էլ ավելի ուժեղ, անխոցելի ու անպարտելի:   

Անկախ ամեն ինչից, եկեք շարունակե՛նք կյանքի գույների մեջ տեղավորել ու տարածել միայն բարին: