Ճշմարիտ  հավատքը ենթադրում է խոսքի ու գործի ներդաշնակություն: Սա քրիստոնեական կարևոր սկզբունքներից  մեկն է: Իհարկե, կարևոր են քրիստոնեական գիտելիքները, սակայն այդ գիտելիքների ճշմարտացիությունը պետք է փաստել գործերով ու կյանքի փորձառությամբ: Այս կերպ մենք կկարողանանք հասկանալ`  ինչ է քրիստոնեությունը: 
 

Մեզանից  շատերի  մոտ  հավատքը  հաճախ  հիմնված  է  նախնիների սովորույթների և  ավանդույթների  վրա. հաճախ ենք լսում՝ ես հայ քրիստոնյա եմ: Բայց ո՛չ հայ, ո՛չ էլ  քրիստոնյա լինելու համար միայն անունը բավական չէ: Մենք պետք է լավ հասկանանք հայ լինելու արժեքը, չէ՞ որ հայ լինելու համար մեր նախնիները իրենց կյանքն են զոհաբերել, որ մենք այսօր ապրենք ստեղծագործ կյանքով:
 

Գնում  ենք  եկեղեցի,  որովհետև  կարգն  այդպիսին  է կամ  երեխային  մկրտում  ենք,  քանի  որ  կարգն  այդպես  է  պահանջում,  բայց  թե  ինչու՞  է  կարգն  այդպես  պահանջում կամ  ո՞րն  է  դրա  գլխավոր  խորհուրդը, թերևս,  շատերին  այնքան  էլ  չի  հետաքրքրում:
 

Բնական է` կա գիտելիքների պակաս, սակայն դա կարելի է շտկել` մասնակցելով եկեղեցիներում ամեն օր իրականացվող քարոզներին, դիմելով քահանաներին, մասնակցելով համայնքային կյանքին: Սակայն ամեն ինչ սկսվում է փոքր քայլերից: Եթե գիտենք քրիստոնեական թեկուզ մեկ կամ երկու պատգամ՝ սիրի՛ր եղբորդ, ների՛ր, բարին գործի՛ր, վարվի՛ր դիմացինի հետ այնպես, ինչպես կկամենաս, որ քեզ հետ վարվեն և այլն, սկսենք այդ պատգամներն իրագործել առանց որևէ ակնկալիքի, առանց ցուցամոլության: Ամեն ինչ սկսվում է այդ փոքր քայլերից: Ամեն մի փոքր քայլից հետո մեր առջև կբացվի նոր հնարավորություն ևս մեկ փոքր քայլի ու այսպես մինչև հավիտենություն:
 

Մարդիկ հաճախ են գանգատվում, թե դժվար է ապրել իրական քրիստոնյայի կյանքով. այն դժվար և պատասխանատու ճանապարհ է:  Իհա՛րկե, այդպես է, բայց իրականում շատ ավելի հեշտ է ապրել հավատքի կյանքով, քան մենք պատկերացնում ենք: Մենք չափազանցնում ենք, որովհետև շեշտը դնում ենք մեծ գործերի և մեծ զոհողությունների վրա: Մեզ թվում է՝ մի մեծ սխրանք պիտի գործենք լավ քրիստոնյա լինելու համար, բայց այս կերպ ամեն բան բարդացնում ենք:

Կյանքը ավելի լեցուն է մանրուքներ թվացող իրողություններով, որոնց հանդիպում ենք ամեն վայրկյան: Սակայն մենք դրանք անտեսում ենք: Կարևոր է ուշադիր լինել հենց մանրուք թվացող այդ իրողություններին: Կարևոր է հասկանալ, որ կյանքում չկան մանրուքներ, որոնք պետք է անտեսել: Չէ՞ որ հենց այդ «մանրուքներով» է կառուցվում մեր կյանքն ու դրսևորվում  մեր հավատքը: Մանրուք ասելով հասկանում ենք փոքր, աննշան թվացող գործերը:
Քրիստոնեությունը դրսևորվում է այդ փոքր թվացող իրողությունների մեջ: Հավատարիմ պետք է լինել փոքրի մեջ. սա ամենապարզ ու մատչելի միջոցն է Աստծուն մոտենալու ու ճանաչելու և, առհասարակ, հոգևոր կյանքով ապրելու համար:
 

Ի  վերջո  պետք  է  հասկանալ,  որ  հասարակական  մի  շարք  երևույթների  շարքում  հավատքը  հերթական գաղափարախոսություններից մեկը չէ. հավատքը կյանք է, որ պետք է ապրել:

Մարիետտա Խաչատրյան