Qahana.am կայքի հյուրն այս անգամ լուսանկարիչ, գրող Էդգար Հարությունյանն էր։ 

-Սոցիալական ցանցում ամենասիրված լուսանկարիչներից եք: Ամեն դեպքում, դա են վկայում Ձեր էջի ընթերցողների թիվը և յուրաքանչյուր լուսանկարի հավանումները և տարածումները  (https://www.facebook.com/EdgarHarutyunyanPhotography/ ) :
Հոգևոր բնույթի բազմաթիվ լուսանկարներ եք տարածում: Առաջնորդվո՞ւմ եք ֆեյսբուքյան հոգեբանությամբ, թե՞ Դուք եք ձևավորում որակյալ լուսանկարների պահանջարկը:

Սկսեմ նրանից, որ երկար տարիներ տուրիզմով եմ զբաղվել, մինչ ֆեյսբուքում էջ բացելը: Ընդամենը երկու տարի է, որ կա ֆեյսբուքյան էջը, և այդ տարիներին բազմաթիվ նկարներ էին կուտակվել՝ հիմնականում հայաստանյան բնության, վանքերի: Մեծ ֆոտոարխիվ էի կուտակել, իսկ էջը բացեցի որպես հետաքրքրություն՝ առանց որևէ կոնկրետ նպատակի: Այդտեղ տեղադրեցի նախորդ, գրեթե, 10 տարիների ընթացքում կուտակված նկարներս: Նկարները տեղադրելիս ոչ թե ինչ-որ ուղղությամբ եմ առաջնորդվում, այլ ներկայացնում եմ այն, ինչ տեսել եմ: Իհարկե, որոշակի երևույթներ կան, որ ժամանակի ընթացքում հասկանում ես: Օրինակ, որ կարող է ինչ-որ նկար ինձ դուր գալ, բայց հանրությանը կարող է այդքան էլ չհետաքրքրել: Սակայն անպես չի, որ առաջնորդվում եմ ֆեյսբուքյան հոգեբանությամբ:

Շատ նկարներ ունեմ, բայց փորձում եմ մարդկանց չհոգնեցնել՝ դրանք միանգամից տեղադրելով: Թող քիչ լինի, բայց հետաքրքիր և սիրելի լինի, քանի որ հնարավոր չէ ամեն օր զարմացնել և հիացնել:

-Ծանր սոցիալական պայմաններում մարդիկ հաճախ երկրորդում են հոգևորը՝ անդադար մտածելով հանապազօրյա հացի մասին: Ի՞նչ բանաձև կառաջարկեք՝ կյանքի դժվարություններին դիմակայելու:

Չեմ ընդունում այն մարդկանց, ովքեր ամեն հարցում միշտ հույսը դնում են Աստծո վրա և չեմ ընդունում այն մարդկանց, ովքեր փորձում են ամեն ինչ ինքնուրույն կարգավորել, առանց Աստծո օժանդակության: Միշտ պետք է հավատքով առաջնորդվել, միևնույն ժամանակ երբեք ձեռքերը ծալած չնստել, որովհետև եթե Աստված մեզ մտածելու ունակություն և խելք է տվել, ուրեմն ամեն ինչ չէ, որ ի վերուստ կանխորոշված է: Գործել հավատքով, առաջնորդվել Աստծով և երբեք բացարձակապես հույսը չդնել Աստծո վրա: Մի օրինակ բերեմ: Երբ մեր էջում օգնության կարիք ունեցող երեխաների նկարներ ենք տարածում, հարյուրավոր մարդիկ մեկնաբանություններում գրում են Աստված օգնական, Աստված պահապան: Մի աղջիկ շատ չոր մեկնաբանություն գրեց, ասելով, որ ժողովուրդ ջան, եթե այս բարեմաղթանքների փոխարեն ամեն մեկդ գոնե 1 դոլլար փոխանցի՝ և՛ Աստված պահապան կլինի, և՛ բալիկը կառողջանա:

-Ձեր էջով հաճախ օգնում եք կարիքավոր մարդկանց, մանկական վիրահատությունների մասին տեղեկատվություն եք տարածում: Ի՞նչ է Ձեզ համար բարեգործությունը: 

Բարեգործություն բառն այդքան էլ տեղին չէ օգտագործել: Որովհետև նախ ես ինքս չեմ օգնում, ես այդքան հնարավորություն չունեմ, որ օգնեմ բոլորին: Պարզապես օգտագործելով ճանաչված լինելու հանգամանքը, ուղղակի բարձրաձայնում եմ, որ նման խնդիր կա: Եվ, փառք Աստծո, 90 տոկոս դեպքերում անհրաժեշտ գումարը հավաքվում է: Երբեք, ոչ ոք ոչնչից երաշխավորված չէ, և եթե այսօր մեր սակավաթիվ բնակչություն ունեցող երկրում մեկս մյուսին չօժանդակենք, նեցուկ չկանգնենք, պետք եղած ժամանակ մեզ էլ չեն օգնի: Այդ պատճառով եկեք անունը դնենք ոչ թե բարեգործություն, այլ օգնություն միմյանց, միմյանց հոգսերով ու կարիքներով ապրելու հնարավորություն:

Կարիքավորին պետք է աջակցել, քանի որ հաջորդ օրը նա էլ կարող է քեզ օժանդակել: Քանի որ այս մասին խոսք գնաց, կցանկանայի Ձեր կայքի միջոցով շնորհակալություն հայտնել այն մարդկանց, ովքեր մշտապես օգնում են կամ գոնե տարածում են նյութերը: Այն, որ մարդիկ պատրաստակամ են օգնել 500-ից միչև 500.000 դրամ անգամ փոխանցելով, խոսում է այն մասին, որ մարդկանց մեջ մարդկություն կոչվածը չի մահացել: Հիմա մենք ընկերներով աշխատում ենք հիմնադրամ ստեղծելու ուղղությամբ, քանի որ արդեն կա այս ամենն համակարգելու կարիք:

-Շատ եք մեկնում Հայաստանի տարբեր ուխտատեղիներ՝ խոնարված և գործող եկեղեցիներ ու վանքեր: Հաճա՞խ եք մասնկացում Ս. Պատարագների, հաղորդվո՞ւմ:

Մոտ 10 տարի զբաղվելով տուրիզմով հնարավորություն եմ ունեցել այցելել Հայաստանի շատ եկեղեցիներ, ուխտատեղիներ: Ժամանակին եղել եմ նաև երիտասարդաց միության անդամ: Բայց, ցավոք սրտի, պատարագների քիչ եմ մասնակցում, քանի որ կիրակի օրերին քաղաքից դուրս կամ արշավների եմ լինում: Սակայն փորձում եմ ետ չմնալ հոգևոր կյանքից:

-Հոգևոր ընկալումների Ձեր ո՞ր փորձառության մասին կցանկանաք կիսվել Qahana.am-ի ընթերցողների հետ:

Այս հարցին եկեք պատասխանեմ իմ գրքից մի հատվածով, որը կոչվում է «Հավատալու արվեստը»: Հավատալու իմ ամբողջ ընկալումներն ու փարձառությունը այստեղ է ամփոփված:

«Ինչքա՜ն երկար ու ձիգ տարիներ էին պետք հասկանալու համար, որ հավատն առանց գործի ոչինչ է, որ ձեռքերը ծալած չեն հավատում, որ հավատն առաջին հերթին ցանկություն է՝ լիարժեք ցանկություն, որն իրականացում է պահանջում, անխոնջ, անդադար աշխատանքով, սովորելով, սիրելով, կարդալով, լսելով, նայելով, քրտինք թափելով, մատներդ ցավեցնելով և... հավատալով...»:

-Ձեր երեխաների հետ հոգևորի մասին խոսո՞ւմ եք: Ի՞նչ և ինչպե՞ս եք բացատրում:

Երկու տղաներս եկեղեցի հաճախում են: Նրանք փոքր են, ամռանը 5 տարեկան կդառնան: Տղաներիցս Ավետիսը եկեղեցի գնալ շատ է սիրում, նույնիսկ ինքն է անընդհատ ասում, որ գնանք: Գուցե իր մոտ արդեն ձևավորված է եկեղեցու արժեքը և դերը:

-Դուք նաև գրքեր եք հեղինակում: «Նվիրվելու արվեստը» գրքով համամարդկային արժեքնե՞ր եք վերարթնացնում, թե՞…: Ո՞ւմ և ինչի՞ն է ուղղված Ձեր խոսքը, Ձեր արվեստը:

«Նվիրվելու արվեստը» իմ առաջին գիրքն է, որի առաջին էջերը գրելիս ես նույնիսկ չէի պատկերացնում, որ դա գիրք կդառնա: Որևէ կոնկրետ նպատակ չեմ ունեցել: Գրել եմ, որ մեջս կուտակված դրական կամ բացասական երևույթները դուրս գան: Ձեռագրով չէի գրում: Գրում էի ֆեյսբուքյան էջում և հրապարակում: Բավական դրական արձագանք ստացա և երբ, քո արած ինչ-որ բանից դրական արձագանք ես ստանում, անկախ քեզանից ցանկանում ես, որ դա շարունակական բնույթ ունենա: Եվ այդպես ամիսների ընթացքում ստեղծվեց «Նվիրվելու արվեստը» կամ «Ձոն վարդին» գիրքը: Գիրքը բավական կարճ ժամանակահատված սիրվեց և տարածում գտավ:

-Qahana.am-ի ընթերցողներին ի՞նչ կմաղթեք:

Շատ վաղուց եմ հետևում կայքին: Գիտեմ, որ ցանկացած բնույթի հոգևոր հարցի պատասխան կգտնեմ այդտեղ: Ձեր կայքին հաջողություն եմ մաղթում, իսկ ընթերցողներին ամենակարևորն՝ առողջություն: Մարդիկ թող առողջ լինեն, որ օգնեն մյուսներին նույնպես առողջանալ: